Requiem for Adam

Toen de zoon van David Harrington, de violist van het Kronos Quartet, tijdens een wandeling op de spectaculaire Mount Diablo in Californië onverwacht overleed, schreef Terry Riley een groot en merkwaardig in memoriam. Daarin vervoegt een New Orleans-achtige wilde carnavalsfanfare (op tape) het strijkkwartet op het hoogtepunt van het werk. Het is een requiem dat een dodenmars naast uitbundigheid plaatst en allerlei elementen vrolijk door elkaar mengt.

De eclectische aanpak van Riley wordt hier geflankeerd door de sereniteit van John Cage en de al even bizarre, ongebreidelde fantasie van de koning van de alternatieve New Yorkse improvisatiescène: John Zorn. Enkele van de meest eigenzinnige Amerikaanse componisten, die allemaal hun onconventionele ding doen, verzameld in één concert, met de meest klassieke van alle bezettingen: het strijkkwartet.

Terry Riley (1935) is een van de grondleggers van de minimal music. Oorspronkelijk onder invloed van Stockhausen raakte hij steeds meer in de ban van Cage. Requiem for Adam kende zijn première in 1999. Riley schreef het ter nagedachtenis aan de 16-jarige Adam Harrington, zoon van David Harrington, de violist van het Kronos Quartet. Voor Riley was het een manier om het verlies van een dierbare te verwerken.

John Cage (1912-1992) componeerde zijn String Quartet in four parts in 1950. Het werk is verdeeld in vier movements die verwijzen naar de vier seizoenen: creëren, behouden, vernietigen en rusten.

Cat O’Nine Tails (1988) is het oudste van de vier strijkkwartetten van John Zorn (1950). Het vormt een spectaculaire caleidoscoop van overbekende tot nooit gehoorde kwartetklanken die vaak op eenvoudige motiefjes zijn gebaseerd, maar steeds een verrassende pointe hebben. De muziek varieert van een sentimenteel walsje, over scheurend gescratch, tot een persiflage op een van de bekendste Paganini caprices.